Playstationspelletje wordt werkelijkheid!
Door: Marlies
25 Juli 2008 | India, Poona
tja..daar zitten we dan..al vijf dagen hier in India. Het lijkt wel of het al vijf weken is. Zoveel al gezien, meegemaakt. Het is een bizar land, echt waar!
Ik zal maar beginnen bij het begin, de reis. Die ging goed, hihi. Wel lang hoor vanuit Zuricht naar Mumbai, maar gelukkig was er tetris en films aan boord. Dus we hebben ons niet verveeld.
Toen we in Mumbai aankwamen zouden we worden opgehaald door een taxi. Hij zou een briefje met onze namen in zijn handen hebben. Komen we daar buiten....je raadt het al...nergens Thea of Marlies op een bordje te zien. Tja...en dan...maar effe wachten he. Er zit niks anders op. Na een half uur/drie kwartier...zagen we eindelijk iemand met een verfrommeld papiertje waarop de naam van Nicole Bakker stond. HAHAHAHA.
Nou toen maar gaan rijden dus. Echt je houdt je hart vast, Walibi World is er niks bij en racespelletjes op de playstation worden werkelijkheid. Wanneer er ingehaald wordt, dan wordt er getoeterd, wanneer er rechtsaf geslagen wordt, wordt er getoeterd, als er een koe oversteekt wordt er getoeterd, kortom er wordt veel getoeterd. Nog even over dat inhalen, dat gaat dus niet zoals je dat in Nederland gewend of geleerd hebt. Niet eerst binnenspiegel, buitenspiegel en dan nog over je schouder...neeeeeeee je haalt in waar er een plekje is. geeft ook niks als je niet helemaal in de baan rijdt hoor!
Goed dat verkeer is dus een hele ervaring. We zijn gelukkig wel na een rit van ongeveer drie en half uur aangekomen in Pune, woonplaats van Frank en Nicole.
De eerste dag hebben we lekker een beetje gerelaxed, bijgekomen van alles, boodschapjes gedaan, geprobeerd een simkaart voor mijn telefoon te kopen, wat helaas niet gelukt was.
Op de tweede dag zijn we 's middags voor het eerst naar House of Hope geweest. Dit is dus het weeshuis. Dat was even een voorzichtige kennismaking. Maar toen we de bellenblaze tevoorschijn haalden, was het ijs snel gebroken. Echt geweldig hoe blij deze kinderen kunnen zijn met zoiets simpels als een bellenblaas. Schaterlachen! Echt super.
Elke ochtend van 8 tot 12:15 gaan we naar house of hope en 's middags van half 5 tot 7. De kinderen gaan namelijk 's middags naar school. Het is zo mooi om te zien hoe deze kinderen met elkaar omgaan. Het is gewoon een familie, ze gunnen elkaar ook zoveel dingen. Echt leuk om te zien. Volgende blog zal ik wel wat meer over de kinderen vertellen.
Oh ja..we gaan dus elke dag met de rikshaw naar House of HOpe. Het is altijd nog een hele opgave om zo'n rikswah staande te houden, want soms willen ze je niet meenemen, omdat het te dichtbij is, een andere keer vragen ze teveel geld. Maar goed het is tot nu toe elke keer gelukt!
Dit was het weer even voor vandaag! Leuk dat jullie zoveel berichtjes op deze site zetten!
Tot de volgende keer!
Liefs Marlies
Ik zal maar beginnen bij het begin, de reis. Die ging goed, hihi. Wel lang hoor vanuit Zuricht naar Mumbai, maar gelukkig was er tetris en films aan boord. Dus we hebben ons niet verveeld.
Toen we in Mumbai aankwamen zouden we worden opgehaald door een taxi. Hij zou een briefje met onze namen in zijn handen hebben. Komen we daar buiten....je raadt het al...nergens Thea of Marlies op een bordje te zien. Tja...en dan...maar effe wachten he. Er zit niks anders op. Na een half uur/drie kwartier...zagen we eindelijk iemand met een verfrommeld papiertje waarop de naam van Nicole Bakker stond. HAHAHAHA.
Nou toen maar gaan rijden dus. Echt je houdt je hart vast, Walibi World is er niks bij en racespelletjes op de playstation worden werkelijkheid. Wanneer er ingehaald wordt, dan wordt er getoeterd, wanneer er rechtsaf geslagen wordt, wordt er getoeterd, als er een koe oversteekt wordt er getoeterd, kortom er wordt veel getoeterd. Nog even over dat inhalen, dat gaat dus niet zoals je dat in Nederland gewend of geleerd hebt. Niet eerst binnenspiegel, buitenspiegel en dan nog over je schouder...neeeeeeee je haalt in waar er een plekje is. geeft ook niks als je niet helemaal in de baan rijdt hoor!
Goed dat verkeer is dus een hele ervaring. We zijn gelukkig wel na een rit van ongeveer drie en half uur aangekomen in Pune, woonplaats van Frank en Nicole.
De eerste dag hebben we lekker een beetje gerelaxed, bijgekomen van alles, boodschapjes gedaan, geprobeerd een simkaart voor mijn telefoon te kopen, wat helaas niet gelukt was.
Op de tweede dag zijn we 's middags voor het eerst naar House of Hope geweest. Dit is dus het weeshuis. Dat was even een voorzichtige kennismaking. Maar toen we de bellenblaze tevoorschijn haalden, was het ijs snel gebroken. Echt geweldig hoe blij deze kinderen kunnen zijn met zoiets simpels als een bellenblaas. Schaterlachen! Echt super.
Elke ochtend van 8 tot 12:15 gaan we naar house of hope en 's middags van half 5 tot 7. De kinderen gaan namelijk 's middags naar school. Het is zo mooi om te zien hoe deze kinderen met elkaar omgaan. Het is gewoon een familie, ze gunnen elkaar ook zoveel dingen. Echt leuk om te zien. Volgende blog zal ik wel wat meer over de kinderen vertellen.
Oh ja..we gaan dus elke dag met de rikshaw naar House of HOpe. Het is altijd nog een hele opgave om zo'n rikswah staande te houden, want soms willen ze je niet meenemen, omdat het te dichtbij is, een andere keer vragen ze teveel geld. Maar goed het is tot nu toe elke keer gelukt!
Dit was het weer even voor vandaag! Leuk dat jullie zoveel berichtjes op deze site zetten!
Tot de volgende keer!
Liefs Marlies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
