Sierra Leone
Door: Marlies
03 September 2007 | Nederland, Dordrecht
Zit je dan alweer thuis. Twee weken vliegen voorbij. Ben je gewoon al weer aan het werk gegaan, nog vol herinneringen en gevoelens die je nog niet helemaal geplaatst hebt. Ik wil hieronder proberen om een korte impressie te geven van wat ik heb meegemaakt in Sierra Leone.
Toen we na een lange, vermoeiende reis uiteindelijk Grafton binnenreden, werden de beelden van tv werkelijkheid. Mensen wonend in hutjes, gemaakt van plastic en hout. Kinderen met bolle buikjes en grote ogen. Het was een schok..dat mensen zo moeten leven. HEt is gewoon mensonwaardig! Echt bizar.
Maar als ik verder kijk dan deze armoede, valt het me op dat mensen vol blijdschap zijn. Blijdschap omdat jij daar komt. Dat je aandacht voor ze hebt. Maar ook blijdschap en vertrouwen in God. Hij is eigenlijk hun enige vaste rots. In het westen hebben we het zo vaak over de vraag waar God is in het lijden. Maar eigenlijk zou je gewoon eens een kijkje moeten nemen in het lijden, want daar zie je God juist alleen maar. Hij is te zien in de dankbaarheid van de mensen, Hij is te zien in de vreugde van de mensen, Hij is te zien in de ogen van de kinderen, Hij is te zien in de dienstbaarheid van de mensen. Hij is te zien in de lach op het gezicht. Hij komt dichtbij, juist in dat lijden!
Wat me het meeste heeft aangesproken deze reis was mijn cultuuruitje. Van tevoren moest je doelen opstellen, zodat je kon gaan doen wat het meeste in jouw straatje past. Ik had aangegeven dat ik graag zou willen weten hoe het schoolsysteem in Sierra Leone werkt. Omdat het vakantie is voor de scholen, konden we niet gaan kijken op een school, maar hadden we een gesprek met teachers en students. De leraren vertelden dat naar school gaan in Sierra Leone niet zonder slag of stoot gaat. De meeste kinderen kunnen niet naar school, omdat er gewoon brood op de plank moet komen. Het kan ook zo zijn dat de ene dag een kind wel op school is en de volgende dag niet, omdat ze juist op die dag thuis nodig zijn. Kinderen moeten ook vaak na schooltijd eerst klusjes thuis doen en vervolgens hebben ze eens tijd voor huiswerk.
In een klaslokaal zitten ongeveer 50 kinderen. Op de grond, zonder lesboeken. Je kan je voorstellen hoe muf dat wordt!
Het gesprek met de kinderen vond ik persoonlijk erg indrukwekkend. Deze kinderen waren wees. Ze werden opgevangen door mensen vanuit de community. Toen ik aan ze vroeg wat ze graag zouden willen worden, zei één jongetje dat hij graag president wilde worden. Zo kon hij er voor zorgen dat de mensen in Sierra Leone electriciteit en eten zouden krijgen. Het andere jongetje zei dat hij graag piloot wilde worden, zodat hij de arme mensen die vanuit Sierra Leone naar een rijker land wilden, gratis kon vervoeren.
Dat zeggen dan kinderen van een jaar of 9. Als je in Nederland vraagt aan een kind van 9 wat hij wil worden, dan is het vaak brandweerman of politieagent. Deze kinderen denken al gelijk zoveel dieper..heel bijzonder!
Het bouwen was ook echt tof! Uiteindelijk hebben we alle dakspanten erop gekregen en een aantal golfplaten! En ja, vraag mij niets over bouwen..ik weet er tegenwoordig alles vanaf. Metselen, ijzer vlechten, beton storten, impregneren (waar je heerlijke brandwonden van over houdt).
We hadden een hele leuke en gezellige groep. Ik kon het wel met iedereen vinden! Veel lol gehad, maar juist ook veel serieuse gesprekken en daar hou ik van!
Ik ben enorm blij dat ik dit heb meegemaakt!
Ik weet ook zeker dat de dingen die ik hier heb meegemaakt zullen doorwerken in de rest van mijn leven. Ik wil bewuster bezig zijn met hoe ik in het leven sta. Ik weet ook verder niet zo heel goed hoe dit verder tot uiting gaat komen in mijn leven..maar we wachten af!
Liefs Marlies
Toen we na een lange, vermoeiende reis uiteindelijk Grafton binnenreden, werden de beelden van tv werkelijkheid. Mensen wonend in hutjes, gemaakt van plastic en hout. Kinderen met bolle buikjes en grote ogen. Het was een schok..dat mensen zo moeten leven. HEt is gewoon mensonwaardig! Echt bizar.
Maar als ik verder kijk dan deze armoede, valt het me op dat mensen vol blijdschap zijn. Blijdschap omdat jij daar komt. Dat je aandacht voor ze hebt. Maar ook blijdschap en vertrouwen in God. Hij is eigenlijk hun enige vaste rots. In het westen hebben we het zo vaak over de vraag waar God is in het lijden. Maar eigenlijk zou je gewoon eens een kijkje moeten nemen in het lijden, want daar zie je God juist alleen maar. Hij is te zien in de dankbaarheid van de mensen, Hij is te zien in de vreugde van de mensen, Hij is te zien in de ogen van de kinderen, Hij is te zien in de dienstbaarheid van de mensen. Hij is te zien in de lach op het gezicht. Hij komt dichtbij, juist in dat lijden!
Wat me het meeste heeft aangesproken deze reis was mijn cultuuruitje. Van tevoren moest je doelen opstellen, zodat je kon gaan doen wat het meeste in jouw straatje past. Ik had aangegeven dat ik graag zou willen weten hoe het schoolsysteem in Sierra Leone werkt. Omdat het vakantie is voor de scholen, konden we niet gaan kijken op een school, maar hadden we een gesprek met teachers en students. De leraren vertelden dat naar school gaan in Sierra Leone niet zonder slag of stoot gaat. De meeste kinderen kunnen niet naar school, omdat er gewoon brood op de plank moet komen. Het kan ook zo zijn dat de ene dag een kind wel op school is en de volgende dag niet, omdat ze juist op die dag thuis nodig zijn. Kinderen moeten ook vaak na schooltijd eerst klusjes thuis doen en vervolgens hebben ze eens tijd voor huiswerk.
In een klaslokaal zitten ongeveer 50 kinderen. Op de grond, zonder lesboeken. Je kan je voorstellen hoe muf dat wordt!
Het gesprek met de kinderen vond ik persoonlijk erg indrukwekkend. Deze kinderen waren wees. Ze werden opgevangen door mensen vanuit de community. Toen ik aan ze vroeg wat ze graag zouden willen worden, zei één jongetje dat hij graag president wilde worden. Zo kon hij er voor zorgen dat de mensen in Sierra Leone electriciteit en eten zouden krijgen. Het andere jongetje zei dat hij graag piloot wilde worden, zodat hij de arme mensen die vanuit Sierra Leone naar een rijker land wilden, gratis kon vervoeren.
Dat zeggen dan kinderen van een jaar of 9. Als je in Nederland vraagt aan een kind van 9 wat hij wil worden, dan is het vaak brandweerman of politieagent. Deze kinderen denken al gelijk zoveel dieper..heel bijzonder!
Het bouwen was ook echt tof! Uiteindelijk hebben we alle dakspanten erop gekregen en een aantal golfplaten! En ja, vraag mij niets over bouwen..ik weet er tegenwoordig alles vanaf. Metselen, ijzer vlechten, beton storten, impregneren (waar je heerlijke brandwonden van over houdt).
We hadden een hele leuke en gezellige groep. Ik kon het wel met iedereen vinden! Veel lol gehad, maar juist ook veel serieuse gesprekken en daar hou ik van!
Ik ben enorm blij dat ik dit heb meegemaakt!
Ik weet ook zeker dat de dingen die ik hier heb meegemaakt zullen doorwerken in de rest van mijn leven. Ik wil bewuster bezig zijn met hoe ik in het leven sta. Ik weet ook verder niet zo heel goed hoe dit verder tot uiting gaat komen in mijn leven..maar we wachten af!
Liefs Marlies
-
03 September 2007 - 17:08
Marc:
Bijzondere reiservaring, da's wel duidelijk. bedankt ! -
03 September 2007 - 19:18
Christine:
Heeey!
Je bent er alweer!
Ik ben echt benieuwd naar je foto's, met de verhalen erbij!
Heel veel succes weer met werken, doe je best in je nieuwe klasje!
Hoe was het vandaag, je eerste dagje?
x Chris -
05 September 2007 - 10:41
Minka:
Aaah ik kan elke keer niet reageren. Steeds heb ik een stuk geschreven en.... ERROR ERROR ERROR grr -
05 September 2007 - 10:42
Minka:
oh nee he, nu doet ie het natuurlijk weer wel -
06 September 2007 - 16:47
Tante Arja:
Ha Marlies,
Mij is hetzelfde overkomen als Minka. Net een mooi verhaal neergezet en dan ben je alles kwijt.
Ik kan me voorstellen dat het hele gebeuren een enorme indruk gemaakt heeft en het zal zeker doorwerken in je verdere leven.
Maar even wat anders, je weet nu alles over bouwen maar ook over slopen?
Wij moeten de schoorsteen er nog uit slopen en dat hebben we nog nooit gedaan. Misschien kan jij als allround bouwvakker ons wel helpen.
Hoe is het rouwens met je buik. Weer wat tot rust gekomen? En hoe gaat op school?
Nou ik hoop dat het geen ERROR wordt maar dat zien we vanzelf.
Liefs,
tante Ar. -
06 September 2007 - 16:48
Tante Arja:
Het is gelukt!! -
26 September 2007 - 15:47
Christine:
Waar is iedereen op deze blog? En Marlies, ga je nog leuke stukjes over jezelf ofzo schrijven?
x Chris -
28 September 2007 - 10:29
Minka:
voila, hier ben ik,
misschien als Marlies weer iets schrijft (hint hint) dat dan de mensen terugkomen -
28 September 2007 - 14:35
Eelco:
Ik ben hier.. -
29 September 2007 - 08:19
Tante Arja:
Ach ja, liefde in het spel, dan heb je niet zoveel tijd meer over.
Onze schoorsteen is er al uit hoor Marlies, wij kunnen ook wel naar Sierra Leone.Als deze verbouwing achter de rug is weet ik precies hoe alles werkt.
Je staat wel erg leuk op de foto hoor en jij ook Minka. Trouwens iedereen zag er prachtig uit, was erg leuk.
Liefs,
tante Ar. -
01 Oktober 2007 - 17:43
Marlies:
ik heb besloten om te stoppen met schaaaapie.waarbenjij.nu. Gewoon omdat er te weinig mensen komen, niet dat ik niet waardeer dat jullie er komen. En dan voel ik me ook niet verplicht om er wat op te schrijven. Je kan me nu volgen op schaaaapie.hyves.nl
Bedankt voor jullie trouwe komst naar deze site!
liefs Marlies -
11 November 2007 - 23:22
Carla Pols:
hallo Marlies,
Ik hoorde van Ineke dat je weer terug bent in Nederland en van plan was mij een keer te komen opzoeken in Breskens. Hierbij wil ik zeggen dat je van harte uitgenodigd bent. Breng dat ook die vriendelijke meid, Lize mee, en vraag of ze haar gedichtenbundel niet vergeet. Trouwens, ik heb hier nog een sculptuur voor je liggen. Hoop snel van je te horen. Groetjes, Carla -
26 Februari 2008 - 11:24
Eelco:
Gelukkig Nieuwjaar!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
